A GASOLINEIRA DA COVECHA

Mª Teresa García Guillán, concelleira do PSdeG-PSOE da Pobra do Caramiñal, integrada no Grupo Mixto, ao abeiro do disposto no art. 97.7 do R.O.F., formula ante o Pleno Corporativo para a súa contestación a seguinte

PREGUNTA:

Con data 15 de outubro de 2014 resólvese autorizar o inicio da actividade dunha gasolineira para subministro de combustible a embarcacións e vehículos dos usuarios do porto, no lugar do Porto Comercial deste termo municipal.

Esta gasolineira foi concibida para abastecer de combustible e dar servizo fundamentalmente ás embarcacións do porto, sexan profesionais ou de recreo.

Nestes intres non existe pantalán para amarre das embarcacións para botar o combustible. O que si hai é un paredón duns cinco metros de altura sen defensas. É imposible atracar aínda que teñan unha marca de pintura amarela, non podendo tampouco abarloar ás embarcacións por estar esa mesma zona ocupada.

 Outra cuestión que deberían subsanar é aumentar o calado polo menos na metade do atraque para que os veleiros con orza poidan usar esa zona.

A día de hoxe, dita gasolineira é inoperante para as embarcacións xa que teñen que amarrar no pantalán do club de remo e usar as garrafas. Dita gasolineira foi imposta pola maioría gobernante sen escoitar aos veciños e agora unha vez feita non cumpre cas condicións mínimas para poder dar o servizo para a que foi autorizada.

Por todo elo:

¿Cando teñen pensado prestar servizo ás embarcacións?

¿Senón subsanan as deficiencias van a anular a autorización da gasolineira, tendo en conta que a autorización é para subministro de combustible a embarcacións?

A Pobra do Caramiñal, 19 de novembro de 2014.

MOCIÓN CONTRA A POBREZA ENERXÉTICA

Mª Teresa García Guillán, concelleira do PSdeG-PSOE da Pobra do Caramiñal, integrada no Grupo Mixto, ao abeiro do disposto no art. 97.3 do R.O.F., para o seu debate na vindeira sesión plenaria, presenta ó Pleno unha moción contra a pobreza enerxética e pola protección dos consumidores vulnerables.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS

A pobreza enerxética é unha consecuencia máis da grave crise social e económica que estamos a padecer. Defínese como aquela situación que sofren os fogares cuxos membros son incapaces de pagar unha cantidade de servizos da enerxía suficientes para a satisfacción das súas necesidades domésticas e/ou vense obrigados a destinar unha parte excesiva dos seus ingresos ao pago da factura enerxética das súas vivendas.

Segundo diferentes estudos socio - económicos son xa máis de 300.000 persoas en Galicia as que teñen graves dificultades para facer fronte ao recibo da luz ao final de mes, debendo dar prioridade ou elixir entre que cuestións básicas de subsistencia, moi unidas ao desenvolvemento dunha vida digna, poden permitirse e cales non.

A este dato hai que engadir o que facilita o INE e o IGE nas enquisas de condicións de vida que sinalan que en torno aos 100.000 fogares en Galicia non poden manter a súa casa a unha temperatura adecuada, cos riscos que iso comporta especialmente para as persoas con factores de risco máis alto, como nenos, anciáns ou enfermos.

Fronte a este grave problema existen diferentes posicionamentos: mirar a outro lado, expor unha solución de conxuntura, ou adoptar medidas estruturais que remedien situacións dramáticas que poden ser evitadas con solidariedade e tamén coa lexislación. Lamentablemente, a dereita, como en outros moitos temas está na conxuntural.

Así mentres a Unión Europea ten instado aos diversos Estados membros a adoptar medidas para protexer aos consumidores máis vulnerables e a loitar contra a pobreza enerxética, en Galicia tense actuado tarde, pouco e mal.

As normas europeas foron elaboradas cun dobre obxectivo: primeiro, garantir unha subministración de gas e electricidade imprescindible para garantir unha vida digna  asociada á vivenda habitual, a un custo alcanzable para o consumidor vulnerable; e segundo, prohibir a desconexión en períodos críticos. 

Mentres distintos países teñen aprobado normas que protexen aos consumidores máis vulnerables, prohibindo durante o inverno interromper a subministración que lles poida deixar sen calefacción, a lexislación española limitouse a desenvolvementos absolutamente insuficientes.

Cremos imprescindible ser sensibles á situación que moitos dos nosos veciños e veciñas padecen, e por tanto, estimamos a oportunidade de que a Xunta de Galicia utilice todos os resortes que ten ao seu alcance, e ademais inste ao Goberno de España a aprobar unha lei para solucionar os problemas máis urxentes e prexudiciais de pobreza enerxética, e que marque a orientación prioritaria das administracións á hora de afrontar as principais causas polas que esa pobreza enerxética se produce.

Estimamos preciso que se considere e se lexisle para que a subministración de enerxía sexa un dereito social básico, que os consumidores vulnerables accedan a unha tarifa social en función dos seus ingresos e non do mercado, e o máis importante, que non haxa cortes de subministración no inverno para aquelas persoas que se atopen en situación de pobreza enerxética, financiando a diferenza entre a tarifa social e o consumo real a través dos orzamentos xerais do Estado.

Entendemos que é preciso abordar a pobreza enerxética dentro dun contexto de ampliación de medidas estruturais, como son a mellora da eficiencia enerxética das vivendas vinculadas ás familias con máis dificultades, así como o apoio público á rehabilitación das vivendas  que ocupan, coa finalidade de conseguir unha maior optimización dos recursos enerxéticos.

Ante todo cremos que o Goberno Galego debe recoñecer que se trata dunha medida de política social, co propósito de garantir os principios de progresividade, solidariedade e cohesión respecto dos consumidores máis vulnerables, e por iso entendemos que o custo desta iniciativa débese sufragar polo conxunto do sistema.

Por todo iso, este grupo que represento solicita a adopción dos seguintes

ACORDOS:

1.     Habilitar unha liña de axudas sobre un servizo mínimo de subministro de enerxía (electricidade e gas), que garanta que ningún fogar poda ser privado dun mínimo de cobertura enerxética de subsistencia entre o 1 de novembro e o 31 de marzo de cada ano, que permita garantir o subministro enerxético ás familias que estean en situación de pobreza enerxética.

1.a. Esta liña de axudas desenvolverase no ámbito das políticas de benestar social, mais alá da colaboración coa Consellería de Economía e Industria, e arbitraranse medidas que faciliten a súa solicitude a aquelas familias afectadas por este problema.

2.     Demandar ao Goberno de España a que de forma inmediata presente no Congreso dos Deputados para o seu debate e aprobación un proxecto de lei de protección dos consumidores vulnerables e contra a pobreza enerxética.

A Pobra do Caramiñal, 15 de novembro de 2014

MOCIÓN PARA RECUPERAR AS POLÍTICAS DE IGUALDADE DE TRATO ENTRE HOMES E MULLERES

Mª Teresa García Guillán, concelleira do PSdeG-PSOE da Pobra do Caramiñal, integrada no Grupo Mixto, ao abeiro do disposto no art. 97.3 do R.O.F., para o seu debate na vindeira sesión plenaria, presenta ó Pleno unha moción para a recuperación das políticas de igualdade de trato entre homes e mulleres.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS

O Instituto da Muller creouse como Organismo Autónomo da Administración Central en 1983. Por aquel entón, acabábamos de saír dunha ditadura na que as mulleres tiñan a condición de seres legal e economicamente dependentes e onde a súa única misión era ocuparse do fogar e da crianza dos nenos e as nenas. É por iso, que a creación do Instituto da Muller viuse como o inicio do camiño cara á igualdade entre mulleres e homes no noso país á vez que nos achegaba a Europa onde se nos dicía que había que facer políticas de igualdade desde organismos especializados que se ocupasen diso e que, ademais, implicasen ao Goberno e os diferentes axentes sociais. Por este motivo, o Instituto da Muller converteuse, desde o primeiro momento, en “a casa de todas”. Desde alí, e desde entón, traballouse da man das organizacións feministas e de mulleres. Foron elas as que loitaron para que existise e foron elas as protagonistas dos tan necesarios cambios lexislativos que melloraron, e de que maneira, a vida de todas.

Desde a súa posta en marcha, o Instituto da Muller tivo entre as súas funcións básicas:

·        Promover as condicións que fixesen posible a igualdade entre homes e mulleres.

·        Impulsar a participación das mulleres na vida económica, política, social e cultural do noso país.

·        Coordinar os traballos que han de desenvolver os diferentes Ministerios e demais organismos especificamente relacionados coa muller.

Ao mesmo tempo, outra importante función que desenvolveu foi o apoio, sobre todo a través de convenios de colaboración, á creación de servizos de atención ás mulleres con maiores dificultades e o desenvolvemento de políticas de igualdade a nivel autonómico e local. Ademais, o Instituto da Muller colaborou, informando e seguindo a aplicación de leis tan importantes para a vida das mulleres como son a Lei Integral contra a Violencia de Xénero, a Lei de Igualdade, a Lei de Dependencia ou, como non,  a Lei de Saúde Sexual e Reprodutiva e de Interrupción Voluntaria do Embarazo.

Pero esta dilatada e valiosa traxectoria non debeu parecerlle suficientemente importante e necesaria ao Goberno do noso país. O pasado día 16 de setembro, o Boletín Oficial do Estado decretaba que o Instituto da Muller pasaba a denominarse “Instituto da Muller e para a Igualdade de Oportunidades” é que as funcións anteriormente mencionadas quedan diluídas completamente, restándolle capacidade de acción fronte ao resto de organismos públicos e súmalle ademais a responsabilidade das políticas contra a discriminación de persoas por razón de nacemento, sexo, orixe racial ou étnica, relixión ou ideoloxía, orientación ou identidade sexual, idade, discapacidade ou calquera outra circunstancia persoal ou social. Deste xeito, o Goberno  decidiu acabar co único organismo especializado en materia de igualdade de oportunidades entre mulleres e homes. Con esta decisión, unha vez máis, o Goberno do Sr. Rajoy desatende, reduce e relega  ás mulleres, e as súas necesidades, ao recuncho do esquecemento.

Pero iso non é todo. Cando o Goberno engade ao nome de Instituto da Muller o “e para a Igualdade de Oportunidades” ten como única pretensión evitar que a Unión Europea chámelle a atención por non cumprir co establecido en materia de non discriminación e igualdade de trato. Como sempre, o Goberno do Partido Popular opta por pór parches no canto de tomar decisións políticas que dean resposta aos seus compromisos con Europa e, o que é máis importante, ocuparse de que no noso país a igualdade de trato teña un organismo que se ocupe dela para que as discriminacións deixen de existir.

Parece que o Goberno non quere entender que en materia social, trátase de ampliar dereitos, de intensificar esforzos, de aumentar garantías. Non de reducir e fragmentar os tan escasos recursos existentes para evitar posibles reprimendas. En definitiva, o Goberno elixe non decatarse de que se trata de sumar e non de restar, nin, por suposto, de enfrontar e dividir.

Por todo iso, este grupo que represento solicita a adopción dos seguintes

ACORDOS:

·        Esixir ao Goberno que manteña o Instituto da Muller como organismo autónomo especializado na Igualdade de Oportunidades entre homes e mulleres.

·        Esixir ao Goberno que modifique os obxectivos deste organismo devolvéndolle a capacidade de acción que antes tiña centrada na igualdade entre homes e mulleres para, entre outras cousas, coordinar as políticas de igualdade co resto de Ministerios e organismos públicos, así como para facer o seguimento de toda a lexislación relativa á igualdade de oportunidades de homes e mulleres.

·        Esixir ao Goberno o aumento da dotación orzamentaria do Instituto da Muller co obxectivo de que poida seguir ocupándose de temas tan prioritarios como son a erradicación da violencia de xénero, o emprego, a educación non sexista, trátaa de persoas con fins de explotación sexual, etc.

·        Esixir ao Goberno que, desde o Instituto da Muller sígase apostando polo traballo conxunto en colaboración coas autonomías e entes locais.

·        Esixir ao Goberno que tramite a Lei Integral de Igualdade de trato e non discriminación co  fin de profundar no valor da igualdade máis aló do seu recoñecemento legal e garanta a igualdade de trato e a loita contra a discriminación.

A Pobra do Caramiñal, 15 de novembro de 2014.

Moción, declaración de Florencia a cultura como elemento de cohesión social

Mª Teresa García Guillán, concelleira do PSdeG-PSOE da Pobra do Caramiñal, integrada no Grupo Mixto, ao abeiro do disposto no art. 97.3 do R.O.F., para o seu debate na vindeira sesión plenaria, presenta ó Pleno unha moción sobre os principios da Declaración de Florencia e a cultura como elemento de cohesión social.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS

O pasado 4 de outubro a UNESCO aprobou a Declaración de Florencia, na que se recoñece a cultura como parte do benestar cidadán e como un vehículo de desenrolo sostible. Con esta Declaración a UNESCO solicita que a cultura se sitúe no centro das políticas de desenrolo e constitúe un paso moi importante para que Nacións Unidas fixe os novos obxectivos para a nova Axenda de Desenrolo Post 2015.

Unha dobre perspectiva que entende a Cultura desde unha dobre dimensión; como motor de desenrolo sostible como dun dereito necesario para a cohesión social. Esta perspectiva constitúe unha oportunidade para España e especialmente para os seus municipios.

A cultura é un piar fundamental da nosa identidade como sociedade, é parte indispensable do Estado do Benestar e un factor que pode contribuír moito ao desenrolo económico sostible e a creación de emprego de calidade. Ao tempo a cultura desempeña un papel esencial á hora de configurar a imaxe da nosa sociedade, transmitir valores, definir identidades e é, ante todo, un elemento esencial para desenrolar plenamente a cidadanía democrática, imprescindible para a convivencia. Onde mellor se poden apreciar estes elementos positivos é nos pobos e cidades que non podemos esquecer son os principais axentes de promoción cultural, participación social na mesma e onde o patrimonio histórico máis próximo e presente está na vida cotián.

É necesario, pois, trasladar desde os poderes públicos e as entidades locais a idea de que o acceso á cultura é parte do benestar, que a súa promoción é boa para o desenrolo económico e necesario para asegurar a cohesión social.

Así o fixo a UNESCO ao ratificar a Declaración de Florencia, na que precisamente  chama en particular aos gobernos, a sociedade civil e ao sector privado a mellorar as  capacidades humanas e institucionais nos marcos xurídicos, a apoiar novos modelos de colaboración e estratexias de inversión innovadoras e establecer obxectivos de referencia que permitan avaliar a contribución da cultura ao desenrolo sostible. En definitiva, facer que a cultura se sitúe no centro das políticas de desenrolo sostible, por a súa capacidade non solo de crear riqueza senón tamén de lograr cohesión social. A Administración Local é a máis adecuada para desenrolar esta estratexia é ao tempo a que maior potencial pode aproveitar da mesma en cohesión, participación cidadán e desenrolo local.

Esta perspectiva aporta unha visión de oportunidade para xerar benestar e contribuír á saída da crises. En España a cultura constitúe máis do 3,5% do PIB e o 2,6% do Emprego o que o converte nun sector estratéxico no que ademais presentamos unhas vantaxes competitivas excepcionais que nos permiten ter unha confianza reforzada nela. Ademais en España o coidado e promoción do noso patrimonio histórico cultural, a potenciación de sectores industriais da creatividade e acercar os seus beneficios aos cidadáns, é unha ferramenta excepcional para fomentar o reequilibrio territorial e apostar polo desenrolo rural de forma sostible.

A realidade é que o Goberno de España demostrou unha incapacidade absoluta para poñer o potencial de desenrolo da nosa cultura. Decisións como a subida do IVE ao tipo máis alto de Europa, a redución sistemática dos recursos nos Presupostos Xerais do Estado 2015 para a conservación do patrimonio, a agonía do 1% cultural e a incapacidade para impulsar unha norma sobre mecenazgo que estimule o potencial do sector en etapas de crises, demostra unha falta evidente de confianza na cultura como motor de desenrolo e xeradora de benestar. Mentres o resto de Europa establece que a cultura mediante o seu programa Europa Creativa, sexa un sector estratéxico de futuro, o Goberno de España afoga o seu potencial e se separa da liña trazada pola maior parte dos países de Europa.

A propia Declaración de Florencia sinala a importancia que da a declaración ás entidades locais e as cidades como laboratorios de desenrolo sostible que permiten deseñar e realizar políticas de desenrolo que sexan sostibles e innovadoras. Entendemos que estes obxectivos son especialmente valiosos para os municipios e cidades que deben camiñar cara a novos modelos de colaboración e estratexias de inversión innovadoras para apoiar a investigación, a innovación e a produción local de bens e servizos culturais. Máis aínda son probablemente onde máis posible sexa garantir a participación cidadán na creación e na xestión cultural, especialmente no deseño e desenrolo das políticas culturais públicas.

Por todo iso, este grupo que represento solicita a adopción dos seguintes

ACORDOS:

1.      Apoiar a resolución contida na Declaración de Florencia, na que pide que a cultura se sitúe no centro das políticas de desenrolo sostible, pola súa capacidade non soamente de crear riqueza e emprego, senón tamén de lograr cohesión social.

2.      Crear unha estratexia Española de obxectivos para a cultura en colaboración cas Comunidades Autónomas.

3.      Instar ao Goberno de España a baixada  inmediata do IVE para bens e servizos culturais ao 5% e a elaboración dunha auténtica lei de mecenazgo que permita o estímulo da demanda cultural e promova a participación social na cultura.

4.      Instar ao Goberno de España a revitalizar a estratexia de coidado, promoción do patrimonio histórico cultural, especialmente cos programas vinculados ao 1% cultural.

A Pobra do Caramiñal, 15 de novembro de 2014.