A las parcas
Dadme un estío más, oh poderosas,
y un otoño, que avive mis canciones,
y así, mi corazón, del dulce juego
saciado, morirá gustosamente.
¡sé bien venido, mundo de las sombras!
Feliz estoy, así no me acompañen
los sones de mi lira, pues por fin
como los dioses vivo, y más no anhelo. (Friedrich Hölderlin)
"En A Pobra, su pueblo y el nuestro, se nos ha muerto como del rayo Salvador Pazos, con quien tanto queríamos".
Foise onte ós 93 anos o noso compañeiro, socialista ata a médula, Salvador Pazos Ventoso, despois dunha longa vida marcada pola honradez, a honestidade e o profundo arraigo das súas conviccións e ideas. Foi sobre todo un home bo, unha grande persoa e o exemplo vivo da coherencia. Cunha vida moi difícil ás costas este home deixou unha chea de libros e escritos onde vertiu a súa vida, dende a nenez ata a idade adulta, pasando por episodios tan importantes e dolorosos como a súa participación na Guerra Civil do lado da República con tan só dezasete anos. Logo sería preso e mais tarde posto en liberdade no 39.
Hoxe, no cemiterio do Maño, familia, compañeiros e amigos despedíamos a Salvador como el mesmo pediu que se fixera, nun emotivoe íntimo acto laico, humilde como era el, sen mais liturxia que as verbas que el mesmo deixara escritas para cando houbera que despedilo e sen mais flores que as poucas rosas roxas que el quería e "unha pegatita" do PSOE para lembrar que "era da familia".
Deixámos aquí estas frases que el mesmo escribiu para a súa esquela:
"La muerte no es un drama; la muerte es, el último acto, la bajada del telón del drama, que es la vida"
"Si todo lo has creado, tu obra más perfecta es la muerte, que iguala a mendigos y emperadores, porque ante la muerte nadie es distinto"
Descansa en paz compañero del alma ¡compañero!.
