SANIDADE: PÚBLICA, UNIVERSAL E GRATUITA

O Sistema Nacional de Saúde, creado ca Lei Xeral de Sanidade de 1986, é unha conquista da sociedade española.

O modelo de sanidade creado a partir de entonces  baseou o seu desenrolo nos principios de universalidade, equidade, calidade, cohesión e loita fronte as desigualdades en saúde, conseguindo avances sanitarios de gran magnitude que situaron a  sanidade española entre as primeiras do mundo desenrolado.

Unha clave relevante que explica o enorme avance de noso sistema sanitario público radica no seu carácter de sistema amplamente descentralizado, que permitiu ás Comunidades Autónomas desenrolar servicios de saúde que responderon de forma satisfactoria ás necesidades sanitarias da poboación.

O Sistema Nacional de Saúde español dispón de profesionais sanitarios altamente cualificados sen cuxa implicación e involucración cos obxectivos sanitarios non sería posible alcanzar os niveis de calidade logrados na Sanidade durante estes anos.

Os cidadáns apreciaron o desenrolo do Sistema Nacional de Saúde e a capacidade de dar resposta as necesidades socio sanitarias da poboación; de feito, a sanidade pública foi tradicionalmente o servicio público mellor valorado pola cidadanía.

A caída de ingresos en todas as administracións, a causa da crise económica,  condicionou a adopción de medidas de control do gasto e de austeridade que permitiron contribuír a  sostibilidade económica da nosa sanidade pública.

Entre 2010 e 2011, o Goberno socialista adoptou, xunto cas Comunidades Autónomas, un paquete de accións que permitiron rebaixar de maneira importante os gastos sanitarios en ámbitos que non afectaron ni a calidade das prestacións nin os dereitos da cidadanía.

Foron medidas de control do gasto farmacéutico, medidas de xestión centralizada de compras, medidas de coordinación institucional e outras que permitiron asegurar austeridade sen afectar dereitos nin calidade.

Sen embargo, o acceso do PP ao Goberno de España tivo como consecuencia a caída da confianza da poboación española sobre a sanidade pública e a aparición da sanidade como problema que preocupa á cidadanía.

O Goberno do Sr. Rajoy xerou unha enorme preocupación social ó afirmar que a sanidade española non é sostible e plantexar unha reforma do Sistema Nacional de Saúde, que toca elementos esenciais do modelo ó acabar ca universalización da sanidade por razón de cidadanía e substituílo por un modelo de aseguramento ligado a  seguridade social. Un modelo no que quén non esté incluído, terá que demostrar non dispor de ingresos suficientes para adquirir a condición de asegurado.

A sanidade deixa de ser pública, universal e gratuíta para todos os cidadáns e convertese nunha sanidade soamente para os asegurados e a beneficencia.

Esta modificación retrotrae o sistema sanitario a un modelo de aseguramento similar ó vixente nos anos setenta e principios dos oitenta; antes da aprobación da Lei Xeral de Sanidade, de 1986.

Vólvese a unha situación similar ó sistema insolidario que existía en España nos anos 70.

Xunto a elo, a decisión de romper a carteira de prestacións con carteiras complementarias, abre a porta ó copago de moitas prestacións polas que ata agora non había que pagar.

Por primeira vez, os pensionistas van ter que pagar polas medicinas que precisan, un 10% do custe dos medicamentos que lles receite o médico e que as persoas en activo paguen tamén, polo menos, un 25% máis do que pagan ata o de agora pasando do 40% ó 50% do prezo para as rendas entre 18.000 e 100.000 euros e un 60% do PVP os de rendas superiores ós 100.000 euros.

Ademais de todas estas medidas o Decreto aprobado obriga aos usuarios a pagar as ortoprótesis (cadeiras de rodas, muletas e calzas, xeonlleiras, tobilleiras), obriga tamén a pagar os produtos dietéticos,  por exemplo vai a afectar a alimentación nutricional que se lles subministra por vía oral ou por sondas de alimentación ós grandes dependentes e desnutridos.

Pero non só afecta aos produtos farmacéuticos e material ortoprotésico senón que tamén afecta ao transporte sanitario non urxente. Neste caso se cobrará a aqueles pacientes que acudan a urxencias en ambulancia e teñan que volver o seu domicilio, o transporte sanitario para diálises, probas diagnósticas e terapéuticas (radioterapia por exemplo).

E así, ábrese a porta a novos copagos sanitarios co cambio normativo que o Goberno realizou publicando o Real Decreto Lei 16/2012 o que supón un auténtico Decretazo aprobado unilateralmente sen diálogo nin consenso.

Este Real Decreto constitúe a maior agresión que sufre o Sistema Sanitario Público dende a chegada da democracia. O PP ca escusa da crise está a realizar o maior ataque, ó que os socialistas consideramos a nosa “xoia da coroa”, un sistema sanitario que edificamos entre todos a raíz da Lei Xeral de Sanidade elaborada e aprobada por un Goberno Socialista.

Este real decreto rompe ca equidade e a universalidade. De entrada volve a falar de asegurados en lugar de beneficiarios e os maiores de 26 anos que non cotizan a seguridade social perden o seu dereito a asistencia e teñen que acreditar que non superan unha serie de ingresos para recuperar dito dereito, cando ata de agora tiñan ese dereito.

O mesmo pasa cos emigrantes con residencia en España o que segundo os expertos pode chegar a ocasionar un problema de sanidade pública ó limitar o acceso dos inmigrantes sen recursos á asistencia sanitaria non urxente.

Creemos que é un decreto que volve a repercutir os efectos da crise sobre os que non son culpables da mesma e ademais seguimos pensando que o sistema sanitario público é perfectamente sostible mantendo a mesma calidade asistencial e que hai opcións de mellorar a eficiencia e a eficacia do mesmo sen repercutir sobre os usuarios os costos do mesmo, e que está debidamente financiado polos impostos de todos nós. 

O sistema nacional de saúde pode ser sostible sen realizar recortes nas prestacións, sen mermar a calidade e sen implantar o copago sanitario.

Unha sanidade pública de calidade é un ben irrenunciable e unha política fundamental para a equidade e a cohesión.

Por todo iso, este grupo que represento solicita a adopción dos seguintes

ACORDOS:

1.    O Pleno do Concello de A Pobra do Caramiñal solicita a derogación do Real Decreto Lei 16/2012, de medidas urxentes para garantir a sostenibilidade do Sistema Nacional de Saúde e mellorar a calidade e seguridade das súas prestacións.

2.    Instar ao Goberno a dialogar cas forzas políticas, axentes sociais, Comunidades Autónomas e Federación Española de Municipios para alcanzar un gran acordo que permita garantir a sostenibilidade do Sistema Nacional de Saúde mantendo os principios establecidos na Lei Xeral de Sanidade de 1986.